Pesë letrat e para që përfshihen në këtë vëllim, përbëjnë imazhin e plotë të tij të jetës së tij që e shkroi mes viteve 62 dhe 65, në vitet e tërheqjes përfundimtare nga jeta publike, një jetë prej stoiku, kur nuk kishte më shpresë të ndalte rrugën e Neronit drejt mizorisë dhe katastrofës.

Letrat janë në të vërtetë një dialog me vetveten, me destinacionin që të lexoheshin nga brezat e ardhshëm, duke rrëfyer qëllimin e tij edukativ. Ato kanë një vlerë tepër të fuqishme pedagogjike, dhe ndër temat që përfshijnë janë ato të kohës, vdekjes, rrugët e vetë-formimit, parësia e qëllimit, përgjegjësia e “unit” kundrejt të tjerëve. Vëllimi është përkthyer dhe përgatitur nga Gent Ulqini.