Nevojat bashkekzistuese, por kontradiktore, krijojnë sjellje vetëshkatërruese. Kjo është arsyeja pse u rezistojmë përpjekjeve për të ndryshuar. E bëjmë aq shpesh, saqë përpjekjet tona na duken plotësisht të kota. Duke nxjerrë mësime thelbësore nga zakonet më të dëmshme, duke ndërtuar inteligjencë emocionale, duke kuptuar më mirë trurin dhe trupin tonë, duke i çliruar përvojat e shkuara në një nivel qelizor dhe duke mësuar të veprojmë si versioni më i mirë i vetes, ne mund të ndryshojmë dhe të arrijmë potencialin tonë më të lartë.

Për shekuj, mali është përdorur si metaforë për sfidat e mëdha me të cilat përballemi në jetë, veçanërisht ato që duken të pamundura për t’u kapërcyer. Për të ngjitur “malet” tona, në fakt duhet të punojmë me veten, të gërmojmë thellë për të zbuluar traumat tona, për t’u bërë më të qëndrueshëm dhe për t’u përgatitur sa më mirë për ngjitjen.

Në fund, nuk kapërcejmë malin, por vetveten.